کد مطلب:62600 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:168
این نكته درست است كه حسن ظن، یك فضیلت والای اخلاقی است و بر اساس تعالیم قرآن كریم و روایات معصومان (ع ) مسلمانان بایستی همواره نسبت به یكدیگر حسن ظن داشته باشند و روابط اجتماعی خود را بر مبنای آن، پایه ریزی كنند؛ لیكن این قانون كلی استثناهایی نیز دارد كه یكی از آن موارد هنگام بررسی عملكرد كاركنان و ارزیابی آنان است؛زیرا عده ای با ظاهر سازی و تملق و چاپلوسی تلاش می كنند كه تا نظر مدیران و مسئولان سازمان را به خود جلب كرده و سیمای مطلوبی از خود در ذهن آنان ترسیم كنند. بنابراین، ضروری است كه هنگام ارزیابی عملكرد این گونه افراد دقت كافی به عمل آید و از خوش باوری و حسن ظن ها نسبت به آنان پرهیز شود. امام علی (ع ) به مالك اشتر می فرماید: ثم لایكن اختیارك ایاهم علی فراستك و استنامتك و حسن الظن منك؛[1] سپس در انتخاب آنان، هرگز بر فراست و اطمینان و خوش گمانی خود تكیه مكن. بر اساس این روایت، یكی دیگر از موانع ارزشیابی خوش باوری و حسن ظن ارزشیاب است؛زیرا این خوش گمانی، مانع از ارزیابی دقیق و واقعی عملكرد و توانمندی های افراد شده و از دقت و اعتبار لازم برای ارزشیابی می كاهد. روشن است كه این مطلب به معنای اعمال بدبینی و سوء نگرش مطلق به افراد، هنگام ارزشیابی نیست.
خوش باوری ارزیاب از دیگر موانع و محدودیت های ارزشیابی است. حسن ظن و خوش باوری بی اندازه كسی كه وظیفه ارزیابی افراد را بر عهده دارد، صحت و دقت ارزشیابی را به صورت جدی تهدید می كند.